Zeebaars
Zeebaars
#ZeeBaars
Zoetig, zacht en mild met een fijne structuur. Het visvlees bevat relatief weinig graten. De vis kan op vele manieren bereid worden en kan dienen als vervanger van welke andere witvis dan ook.
De laatste jaren is zeebaars aan een opmars bezig en dat is merkbaar in de horeca waar de vis -terecht- steeds vaker op de menukaart prijkt.
Wist u dat de zeebaars een slimme is die bij rustig, helder weer uitstekend vissersboten van ander vaartuig kan onderscheiden? De meeste zeebaars wordt dan ook gevangen bij grijs, regenachtig en winderig weer…
De Europese zeebaars -Dicentrarchus labrax is de officiële naam- behoort tot de familie van de Moronidae en de orde van de baarsachtigen. De vis is te herkennen aan de (blauw)grijze rug met zilveren flanken en witte buik, twee duidelijk gescheiden rugvinnen en een aarsvin, allen voorzien van stekelstralen. Jonge zeebaars onderscheidt zich ook nog door de zwarte stippen op het lijf.
De gemiddelde lengte van een volwassen zeebaars is zo’n vijftig centimeter, maar zeebaars van een meter of zelfs iets meer is geen uitzondering. Deze laatste is een ‘zware jongen’ en kan tot wel twaalf kilogram wegen. Naar men aanneemt kan een zeebaars tot vijfentwintig jaar oud worden.
Zeebaars houdt van een subtropisch klimaat, leeft hoofdzakelijk in de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee, de Zwarte Zee en delen van de Noordzee. De vis zwemt in open zee met gemak tot honderd meter onder het wateroppervlak, maar is eveneens in de minder diepe kustgebieden en riviermondingen met brak water te vinden. ’s Zomers gaat de zeebaars soms zelfs de rivier op waar het water zwoeler aanvoelt dan op zee. De vis kan maandenlang op dezelfde plaats blijven, doch zoekt in de winter liever warmer water in zuidelijker gelegen zeeën op.
In onze regio’s plant de zeebaars zich voort tussen de maanden maart en juni, in warmere gebieden gebeurt dat al vroeger. De eitjes worden meegevoerd met de stroming leggen zo lange afstanden af.
De zeebaars is een vraatzuchtig roofdier, een échte carnivoor en jaagt meestal in de nacht. Het menu bestaat hoofdzakelijk uit wormen, kreeftachtigen, vissen en inktvissen.
In Europa wordt ongeveer zevenduizend ton zeebaars per jaar aangevoerd, grotendeels door Franse, Portugese, Spaanse en Britse vissers aan land gebracht. De vis wordt in open zee gevangen, maar in sommige Mediterrane landen wordt zeebaars ook gekweekt in open kooien in zee. Zeebaars is -voor ons toch- op zijn best gevangen tussen september en april.
Zeebaars heeft een geraffineerde smaak: zoetig, zacht en mild met een fijne structuur. Het visvlees bevat relatief weinig graten. De vis kan op vele manieren bereid worden en kan dienen als vervanger van welke andere witvis dan ook.
De laatste jaren is zeebaars aan een opmars bezig en dat is merkbaar in de horeca waar de vis -terecht- steeds vaker op de menukaart prijkt.